“Jonge vrouwen kunnen veel last hebben van geseksualiseerde blik van de mannen ”the male gaze”. En deze komt onvermijdelijk ook ‘tussen je oren”, zodat je als vrouw, meer dan mannen leert om jezelf (ook) als een object te gaan zien. Als je ouder wordt, word je minder bekeken. Dat kan even wennen zijn. Maar het biedt ongekende mogelijkheden tot vrijheid. Je lichaam niet van buiten met een kritische blik bezien en beoordelen, maar je lichaam van binnenuit voelen en gaan bewonen. Woertman gebruikt hiervoor toepasselijke term: lichaamseigenaarschap. Wanneer je lichaam bewoont in plaats van het ten toon te stellen, neem je veerkracht toe” (Liesbeth Woertman, hoogleraar psychologie)

Eerst werd ik blij van het idee van lichaamseigenaarschap. Maar toen las ik het nog eens en toen nog eens.

De citaat gonst door mijn gedachten en beroert me op verschillende manieren.

Het doet me denken aan mijn ervaringen als jonge vrouw, mijn ervaring als moeder van twee dochters, de keren dat ik getuige ben geweest van ‘the male gaze’ en de impact ervan.

Maar ook op de maatschappelijke gevolgen van dit algemeen geaccepteerde fenomeen. Dat dus ook bij vrouwen diep geworteld is geraakt als “de waarheid”.

Dit bevestigt misschien onze kijk op de realiteit zoals het zich nu manifeseert, maar is het de waarheid?

De waarheid voor mij is dat ik wou ik dat ik eerder mijn lichaam bewoonde.

Ik wou dat ik mijn dochters eerder kon leren om hun lichaam te bewonen.

Ik wou dat ik ze niet hoefde te beschermen voor “the male gaze” en zo onbedoeld ook bijdroeg aan acceptatie van diens bestaan.

In plaats daarvan leerde ik ze om voorzichtig te zijn.

Ons vrouwelijke lichaam beschouwen en behandelen als een object, houdt ons weg van onze diepste waarheid.

Dat als een vrouw haar lichaam bewoont, ze niet alleen eigenaar wordt van haar vitaliteit en haar seksualiteit.

Ze wordt eigenaar van haar instincten. Haar creativiteit. Haar leven. En dus haar vrijheid.