Na een niet tegen te houden storm aan weeën die nacht, twee en twintig jaar geleden, waar ik me alleen aan kon overgeven, ontstond er vroeg in de ochtend opeens een moment van verstilling.

De vroedvrouw keek me aan en sprak de woorden uit, waar de meeste vrouwen een opluchting bij ervaren.

Maar niet ik.

“Je hebt nu een volledige ontsluiting, je wordt zo een moeder”, zei ze met een stralende glimlach.

Ik verstijfde. De baby kwam er nu echt aan. Er was geen weg meer teug. Ik word zometeen een moeder. Maar kan ik het aan? Kan ik voor een ander mens een moeder zijn?

Toen, na jaren te zoeken, mijn missie en ik elkaar (eindelijk) vonden; toen ik van top tot teen voelde en wist wat ik in de wereld te brengen heb; gebeurde er iets vergelijkbaars.

Ik wist dat ik “goud in mijn handen heb”, daar was geen twijfel over mogelijk.

Maar kon ik dit werk in de wereld zetten? Was ik de juiste persoon ervoor?

Bij een bevalling kun je niet lang in de vertwijfeling blijven hangen. De baby moet geboren worden. Of je het moederschap aankunt of niet.

Maar bij het in de wereld zetten van je zielenwerk, kun je er eeuwig in blijven hangen. In de vertwijfeling.

Je kunt jezelf van alles aanpraten. Jezelf klein maken. Jezelf opblazen. Alles komt voorbij.

Totdat er een moment komt, dat ook deze baby geboren moet worden.

Dan kun je maar beter een fijne vroedvrouw naast je hebben staan, die weet dat jij het kunt.

Die je toefluistert dat jij de oermoeder bent van jouw creatie.

Dat jij de enige bent die jouw werk in de wereld kan brengen.

Dat jij de enige bent die weet hoe dit moet.